Agressie en de dreiging daarmee zijn in de klinische psychiatrie een groot probleem. Misschien zijn de omvang en reikwijdte ervan nog wel het beste te illustreren met een schets van hoe de GGz er zonder agressie uit zou zien. Zonder agressie zouden er geen gesloten afdeling en arbeidsintensieve separeercellen meer zijn, zou niemand meer assistentie hoeven te verlenen bij incidenten en zou dwang nauwelijks meer plaatsvinden. Verpleegkundigen zouden beduidend minder stress ervaren, minder vaak ziek zijn en minder snel van baan veranderen of burned-out raken. De teamvergaderingen zouden korter zijn en psychiaters zouden minder tijd kwijt zijn aan het invullen van middelen & maatregelenformulieren. De trainingen voor fysieke en verbale weerbaarheid zouden we kunnen afschaffen, er zou minder vernield worden en er zou geen geld meer nodig zijn voor videobewaking en alarmsystemen. Er zouden ook minder opnamen zijn, want veel opnamen in de kliniek vinden niet plaats vanwege de psychiatrische stoornis, maar doordat de patiënt zich thuis niet meer kan handhaven vanwege het gevaar dat hieruit voortvloeit, met name impulsregulatiestoornissen en suïcidaliteit (Hummelen e.a., 2003). Alle tijd en geld die vrijkomen, kunnen we besteden aan behandeling en zorg en het bevorderen van de kwaliteit daarvan.
