Tandheelkundige behandeling van kinderen is een fascinerende zaak: aan de ene kant bestaat de behandeling vaak uit zulke (technisch) eenvoudige verrichtingen dat de tandarts al snel geneigd is ze aan hulpkrachten over te laten, anderzijds kan behandeling van het kind een beroep doen op vaardigheden waarover hij bij de omgang met volwassenen schijnbaar veel minder hoeft te beschikken. De tandarts moet zich realiseren dat een tandheelkundige behandeling voor een kind een grote belasting kan zijn. Een restauratieve behandeling kan een herhaalde aversieve gebeurtenis zijn. Een kind ziet er van tevoren de noodzaak niet van in en zal geneigd zijn tot vermijding, een van de meest elementaire copingstrategieën. Vermijding is het gevolg van angst en de oorzaak van toename van angst (zie dit hoofdstuk). Onderzoek geeft aan dat de tandarts zelf een zeer belangrijke rol speelt in het ontstaan (en dus ook voorkomen) van tandartsangst.
