Toen in de jaren tachtig professor Hattinga Verschure de term mantelzorg muntte, kwam informele zorgarbeid nog vaak op de schouders neer van één persoon, meestal een vrouw, meestal een dochter of schoondochter. Het zorgbeleid is daarom lange tijd gericht geweest op de centrale mantelzorger. Inmiddels zijn de tijden veranderd en dus ook de inzet van mantelzorgers. De variatie daarin blijkt veel groter dan aanvankelijk gedacht: in zeventig procent van de situaties waarin ouders zorgafhankelijk zijn, delen de kinderen de zorg. Hoe werkt dat in de praktijk?
