Afgestaan zijn voor adoptie1 of geadopteerd worden is onomkeerbaar. Afstand en adoptie zijn complex. Daar waar protocollen goed werken en evidence based zijn voor de meeste groepen, blijken geadopteerden vaak net een andere aanpak nodig te hebben. Helaas ontbreekt grootschalig onderzoek naar werkzame factoren en naar werkzame programma’s. Derhalve val ik terug op eigen ervaring2 en op (vaak buitenlandse) literatuur. In het artikel ‘Adoptie-alerte hulpverlening: achtergrond en theorie’ in een vorig nummer van dit tijdschrift werd ingegaan op de weg voorafgaand aan adoptie en het specifieke karakter van opvoeding en ontwikkeling in de adoptie-driehoek. Dit artikel gaat nader in op de aard en omvang van hulpvragen en het hulpverleningsaanbod dat gedaan kan worden aan geadopteerde jeugdigen en hun ouders zodra de adoptie een feit is. Dit artikel heeft niet de pretentie volledig te zijn, maar snijdt een aantal zaken aan die bij adoptie van belang kunnen zijn. Daartoe begin ik bij een kort overzicht van aard en omvang van hulpvragen. Daarna is er aandacht voor adoptie-alerte diagnostiek en ten slotte sta ik kort stil bij twee behandelmethoden die ik veel gebruik. Doel van elke behandeling van geadopteerden, adoptieouders en andere betrokkenen is dat zij een ‘coherent narrative’ krijgen: dat er een continu en voor hen zinvol levensverhaal kan ontstaan, waarin het verleden tot rust is gebracht en de toekomst met open vizier tegemoet kan worden getreden zonder dat onhanteerbare emoties hen overspoelen.