Als het lachen je vergaat, maar de hoop blijft

Mijn moeder is 80 jaar. Ik maak haar graag aan het lachen. Ik zeg dan dingen als: ‘Vandaag sprak ik met een komkommer.' Er is weinig voor nodig om haar aan het lachen te maken. Eind 2024 kreeg ze een herseninfarct. Ze is er goed vanaf gekomen, mede door de hoogwaardige gezondheidszorg. Er werken in de zorg, net als in het sociaal werk, geweldige mensen met ontzettend veel deskundigheid. Thuis keek ze op 6 januari alweer naar het nieuws. Bij beelden van de bekrachtiging van de verkiezingsoverwinning van Trump zei mijn moeder ernstig: ‘Ik hoop dat de man met de bizonkop en de galg wegblijven.' De bestormers hadden destijds ook een houten galg mee, compleet met strop. Ik antwoordde dat ze zich daarover geen zorgen hoefde te maken. Een nieuwe bestorming van het Capitool leek mij onwaarschijnlijk. Ze vroeg: ‘Hebben ze die moedige jongen al gevonden?' Ze bedoelde de jongen die het touw van de strop aan de galg lossneed. Dat was een moedige actie, als zwarte jongen tussen vooral witte mannen. Ze vindt daarom dat die jongen de nieuwe president van de VS moet worden en dat hij daarom gevonden moet worden. Ik antwoordde: ‘Ik weet het niet. Ik hoop het.' ‘Ja', antwoordde ze zachtjes: ‘We moeten blijven hopen.' …