Applaudisseren voor anderen kunnen sociaal werkers als de besten. Dat doen zij in hun dagelijkse werk op tal van manieren. Ze geven waardering of complimenten. Bijvoorbeeld voor het feit dat iemand zijn kind goed weet op te voeden, ondanks financiële stress. Of omdat iemand na een burn-out toch weer een opleiding of baan oppakt, ondanks de spanningen die dat oproept. Of betekenis in het leven hervindt, ondanks dat auto-ongeluk en het hersenletsel bij de partner als gevolg daarvan. Op momenten dat het leven je te grazen neemt, moet er iemand zijn die af en toe voor je klapt, zeker als een eigen netwerk dat nalaat, het tegenovergestelde doet, of simpelweg ontbreekt. Zulke basale emotionele support is een van de belangrijkste werkzame bestanddelen van hulp en ondersteuning. Die steun bieden is voor sociaal werkers volstrekt vanzelfsprekend. Ik vertel u hiermee niets nieuws. U doet dat dagelijks. Maar hoe zit het andersom? Krijgt u wel eens applaus? Nog niet zo lang geleden klapten we onze handen stuk voor verpleegkundigen. Denkt u dat burgers dat ook voor u zouden doen omdat ze uw werk zo waarderen? Margo Trappenburg en collega's laten zien dat er met de beroepsreputatie van sociaal werkers iets opvallends aan de hand is. Sociaal werkers schatten die reputatie namelijk lager in dan deze daadwerkelijk is. Voor sommigen van hen is het zelfs aanleiding de eigen beroepstitel op feestjes te verbergen. Maar daar is geen enkele reden voor, zo constateren de onderzoekers. Burgers denken positiever over sociaal werkers dan die zelf vaak vermoeden. Dat is een mooie boodschap om dit eerste nummer van 2022 mee te openen. Het sociologisch inzicht dat mensen zich een beeld van zichzelf vormen door de ogen van de ander is bijna even oud als de sociologie zelf. De ogen van de ander zijn belangrijk voor ons zelfbeeld, maar soms kun je er in je aannames over wat die ogen zien dus ook behoorlijk naast zitten. Andere keren kan die blik weer weinig betekenis voor je hebben. Zo wijst Jan Willem Bruins op het verschil tussen de steeds luider klinkende oproep tot meer politiserend sociaal werk, vaak bepleit door mensen die zelf niet werkzaam zijn in de weerbarstige praktijk, en sociaal werkers die daar zelf vaak anders over denken, in het bijzonder over sociale actie als taak van hun professie. Marie Kamphuis en Jo Boer, boegbeelden van het sociaal werk, waren daarover eerder ook al niet erg enthousiast, zo lezen we in zijn belangrijke, kritische beschouwing. Ook in de praktijk van professies geldt: de ogen van de ander doen er soms, maar niet altijd toe.
