Cultuursensitieve benadering

Twintig jaar geleden hadden wij als managementteam geregeld overleg. We wisselden informatie uit, signaleerden problemen en namen besluiten. Een terugkerend thema was de no-show bij patiënten met een migratieachtergrond. Anders dan patiënten met een andere achtergrond zou deze groep het vaak laten afweten door therapiesessies af te zeggen of gewoon niet te verschijnen. Men vroeg zich af of er specifieke maatregelen moesten worden getroffen om no-show bij de migranten te verlagen, beginnend bij de bejegening. Die zou cultuursensitiever moeten worden. Collega's met een migratieachtergrond en collega's die dat niet hadden, maar die meenden langs andere wegen voldoende kennis te hebben verworven over de doelgroep, vormden een taskforce om de cultuursensitiviteit te bevorderen. Ik maakte deel uit van deze groep. Verschillende collega's veronderstelden dat de angsten & depressies waarvoor patiënten met een migratieachtergrond hulp zochten niet goed zouden kunnen worden behandeld zolang niet eerst hun migratiegeschiedenis was doorgenomen. Daarnaast zouden behandelaars zich niet te snel probleemgericht moeten opstellen door meteen te vragen naar aard, het ontstaan en de manifestatie van de klachten. Men zou eerst moeten informeren naar het welbevinden van de familie, alvorens in te gaan op de problematiek waarvoor hulp werd gezocht. …