De Stelling: Digitale Verwijsindexen Leiden Tot Informatieverlíés

“In de weken na de geboorte van mijn dochter, afgelopen maart, vulde de verpleegkundige allerlei gegevens in voor het Elektronisch Kinddossier (EKD). Veel werk, vertelde ze. Wat haar niet relevant leek, vulde ze maar niet in, want dat rapporteren kost veel tijd. Soms wil ze iets beschrijven, maar laat het systeem dat niet toe. De kraamverzorgster spreekt ze niet meer – geen tijd. Die klaagt trouwens ook over het EKD. Hun ervaringen geven aan dat die dossiers eerder tot informatieverlies dan -winst leiden. De naam dossier is misleidend: het is een risicoprofileringssysteem. Dat de overheid zo’n registratiesysteem landelijk wil invoeren en uitbreiden naar de brede zorg en hulp, vind ik een slecht idee. Veel risicofactoren zijn niet bewezen, of alleen in de VS. Maar armoede in Nederland betekent iets anders dan daar, dus die indicator heeft hier ook andere gevolgen. Niet alle risicofactoren houden verband met elkaar. Schulden hoeven bijvoorbeeld geen indicator te zijn voor huiselijk geweld. Er is een statistische correlatie, maar geen oorzakelijk verband. Er zijn zo’n 1500 risicofactoren. Er is dus in elk gezin wel iets zorgelijks te vinden … Bedenk ook dat als de politie in een bepaalde wijk veel aanhoudingen verricht, de kans groot is dat ze daar de volgende keer ook weer boeven denken te vinden. Zo gaat dat ook met zo’n dossier: bij bepaalde bevolkingsgroepen is meer risico gevonden, dus zal daar sneller weer gezocht worden. Statistische vervuiling ligt op de loer. Hulpverleners worden zo slaaf van een systeem. Ik begrijp niet dat ze zich hun autonomie laten afnemen. En nee, ik vertrouw niet vanzelfsprekend op de expertise van een professional, die langskomt als het systeem op ‘onveilig’ springt. Professionals spelen sinds ‘Savanna’ op safe. Opeens moet ik bewijzen dat bepaalde risicofactoren geen gevaar opleveren in mijn gezin. En wat als ik als ouder het niet eens bent met wat er geregistreerd staat?” …