De tijdmachine

‘Waar zit je? ’, vroeg mijn vrouw, en ik schrok. We zaten in een Japans restaurant en waren halverwege de maaltijd. Ik had al een paar minuten geen woord gehoord van wat ze tegen me zei. Of, om het preciezer uit te drukken: ik had de woorden wel gehoord maar er niet naar geluisterd. ‘Waar zit je? ’, was dan ook een terechte vraag, want al was ik fysiek aanwezig, mijn gedachten waren mijlenver weg. Ik was volledig meegevoerd door gedachten over een moeilijke familiekwestie.