Aan de basis van de huidige organisatie van de traumazorg ligt het beleidsplan dat de Nederlandse Vereniging voor Traumatologie in 1997 publiceerde. Nadat de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport in 1998 in de Beleidsvisie Traumazorg de benoeming van tien traumacentra aankondigde, kreeg de traumazorg een belangrijke impuls. De tien traumacentra (in 2007 werd daaraan het elfde centrum toegevoegd) dienden de traumazorg regionaal te ontwikkelen, criteria voor de kwaliteit van zorg te ontwikkelen en een traumaregistratie op te zetten. Door aanvullende taken met betrekking tot de rampenopvang bij de traumacentra te beleggen, werd niet alleen de zorg voor individuele ongevalslachtoffers beter georganiseerd, maar ook de zorg voor slachtoffers van grootschalige rampen en ongevallen.
In de daaropvolgende jaren zijn goede stappen gezet, met als voorbeelden de levelindeling voor ziekenhuizen, afspraken over verwijzing van patiënten naar de juiste centra en aparte vergoeding voor de opvang van multitrauma’s in traumacentra. Inmiddels wordt geconstateerd dat het zorglandschap verandert, waardoor de organisatie en de kwaliteit van de traumazorg in de knel dreigen te komen.
De borging van drie elementen wordt geadviseerd om de traumacentra de rol te geven of te laten behouden die hun destijds werd toegedicht: concentratie van multitrauma’s in traumacentra, meer aandacht voor het belang van de traumaregistratie bij preventie van ongevallen of schade als gevolg van ongevallen en ten slotte, het verder invullen van de rol die de traumacentra bij de rampenopvang werd toegedicht.
