De weg naar het brein is allesbehalve simpel. In de achterhoorn komt uiteenlopende informatie uit de periferie bij elkaar: convergentie. Hier wordt beslist of en hoe de input-informatie wordt doorgestuurd naar de hersenen, en dit hangt af van vele situatieve factoren (bijv. stress, andere input, cognities). De neuronenschakelingen in de achterhoorn zijn veel ingewikkelder dan men aanvankelijk dacht. Ook hier zien we opmerkelijke plastische eigenschappen: sensitisatie van achterhoornneuronen treedt op bij perifere aandoeningen, bijvoorbeeld ontsteking, carpaletunnelsyndroom. Soms schiet deze sensitisatie haar doel voorbij en ontstaat een neurogene pijn (bijv. postherpetische neuralgie). De uiteenlopende invloeden op de achterhoorn kunnen gebruikt worden als inspiratiebron voor pijninterventies. De mythe van die ene ‘pijnbaan’ behoort definitief tot het verleden. Er bestaat een enorm emplacement van banen waarbinnen vele en wisselende routes mogelijk zijn. Doorsnijding van de tractus spinothalamicus (tractotomie) om pijn weg te krijgen, blijkt vaak niet afdoende. Een van de redenen is dat de impulsen andere wegen vinden.
