Droptella

De nieuwe huisarts, wat voor huisarts is dat? Wanneer ik denk aan een huisarts komt altijd het beeld van de huisarts van mijn moeder naar boven. Een kalende man in een colbert en met een wijze blik in zijn ogen. Zijn praktijk was een omgebouwd rijtjeshuis. De wachtkamer was knus met groen tapijt op de vloer. De hele praktijk was matig verlicht, ook de spreekkamer. Wanneer ik aan de hand van mijn moeder deze kamer binnenliep, werd ik altijd wat zenuwachtig. De ruime kamer, de donkere houten meubelstukken en het grote kamerscherm dwongen respect af en gaven je het gevoel je gedeisd te moeten houden. Tijdens het consult zat ik met grote ogen te wachten tot de huisarts het verhaal in het papieren dossier van mijn moeder opschreef. Hierbij draaide hij het dossier om en schreef ondersteboven op wat van belang was, zodat de patiënt meteen mee kon lezen. Dit was een zinloze handeling want zijn handschrift was volstrekt onleesbaar. Maar het hele gebeuren maakte wel een verpletterende indruk op zijn jonge patiënten. Toch was dit niet de hoofdreden waarom ik altijd mee wilde naar de huisarts. Het mooiste moment kwam aan het eind van het consult. Bij het weggaan kreeg je een blikken snoeptrommel voor je neus, vol met droptella’s. Droptella’s!! Ik was helemaal verzot op die snoepjes en liet geen gelegenheid voorbijgaan om een greep in de snoeptrommel van de huisarts te kunnen doen. …