Ervaringsdeskundigheid

Onverwacht kwamen ze de curatieve ggz binnen: de ervaringsdeskundigen. Dat ex-patiënten al langer werden ingezet in de hulpverlening aan chronisch psychiatrische patiënten en binnen de verslavingszorg, wist ik. Dat ervaringsdeskundigheid een zinvolle bijdrage kon leveren aan de zorg voor wie moest leren leven met een levenslange handicap, kon ik begrijpen. Maar dat beleidsmakers zouden kunnen denken dat deze deskundigheid ook binnen de curatie een aanwinst zou zijn voor het zorgaanbod had ik niet zien aankomen. Aanvankelijk was er geen duidelijk takenpakket waarmee de ervaringsdeskundige aan het werk kon gaan. Hoewel zulke takenpakketten inmiddels wel zijn opgesteld, is het nog steeds de vraag in hoeverre deze de kwaliteit en effectiviteit van behandelingen verhogen. Het meest gehoorde argument waarmee de inzet van ervaringsdeskundigheid wordt onderbouwd, is de herkenbaarheid voor patiënten. Patiënten in zorg zouden zich beter begrepen voelen door iemand die zelf ook ernstige emotionele problemen heeft doorgemaakt dan door de gemiddelde professionele hulpverlener. Uit onderzoek blijkt echter dat dit lang niet altijd het geval is. Hoeveel begrip is er nodig om iemand goed te kunnen behandelen? Geen enkele gezaghebbende behandelrichtlijn beveelt 'begrip' aan als primaire interventie. …