Frank candel (52), bestuurder intermetzo (voorheen lsg-rentray & zonnehuizen): dolgelukkig zijn wij

“Dit boek heeft mij enorm geraakt, omdat het zo gruwelijk eerlijk is. Een pageturner is het, autobiografisch ook. Annemarie is een vrouw van de wereld, hoogopgeleid en zwanger van haar eerste kind. Bij de bevalling blijkt dat haar zoontje een zeldzame chromosoomafwijking heeft en zwaar gehandicapt is. In Dolgelukkig zijn wij beschrijft ze de eerste jaren van Jobs leven. Annemarie is erg openhartig over de rollercoaster aan emoties waar zij en haar man in terechtkomen. De operaties, de gesprekken met artsen, de twijfels over medisch ingrijpen. Vooral de beschrijving van haar eigen worsteling met die emoties komt keihard aan. De dingen die je eigenlijk niet hoort te zeggen, zegt zij: ‘Wil je en kun je van zo’n kind houden?’ En ik was geraakt door het verdriet dat ze heeft, omdat ook haar leven nu beperkingen kent vanwege Jobs beperkingen. Ondanks die innerlijke strijd wint de onvoorwaardelijke moederliefde het. In de jeugdzorg kunnen we iets van dit boek leren, namelijk compassie met de ouders. Vanuit onze rol hebben we vaak onze mening klaar over de ouders van de kinderen die we behandelen. Laat ik vooropstellen dat ik ontzettend positief ben over de medewerkers in de jeugdzorg en dat ik waardering heb voor hun inzet. Maar het boek laat het verdriet en de frustraties van ouders zien over het ‘falen’ van hun kind. Wij zouden ons, in het contact met de ouders, daar meer bewust van moeten zijn. Deze ouders maken van alles door met hun kind, hebben hun eigen leven ook moeten aanpassen en waarschijnlijk blijft dat zo. Dat wist ik al wel, maar door dit boek ben ik me daar meer bewust van geworden. …