Tijd voor een bekentenis… ik heb een belaste anamnese. Ik ben namelijk niet de eerste huisarts in onze familie. Mijn grootvader, mijn vader, mijn oom… zij hebben allemaal hun eigen verhalen. Men zou vermoeden dat wie met zoveel huisartsen om zich heen is opgegroeid, een goed gevoel moet hebben ontwikkeld voor enkele vaste waarden in het vak. Dat valt tegen, omdat het tot een meergeneratieoverleg – in toto, met zijn vieren – nimmer kwam. Toch kwam ik van de week in aanraking met een fenomeen-van-alle-tijden: de dankbare patiënt. Het betrof een vijftiger met al enkele jaren bestaande vage klachten op de borst. Denk nou niet dat ik iets heroïsch heb gedaan. Heus niet. Ik heb de man altijd netjes te woord gestaan, nooit overbezorgd, nooit onderbezorgd, en de assistentes konden het uitstekend met hem vinden. Een wat formeel maar fatsoenlijk mens werd fatsoenlijk behandeld. Meer niet.