Inleiding

Onze jongens zijn verslagen. Ruim twee weken lang kleurde het land oranje. In de hoofden en harten van vele Nederlanders bevond zich een idee en gevoel van onoverwinnelijkheid. Deze keer zouden we met de beker naar huis gaan. Geen twijfel over mogelijk, of toch wel? Ergens diep van binnen, in de spelonken van ons onbewuste bestaan, bevond zich wellicht toch een spoortje twijfel. Maar het voelde zo lekker, dat gevoel van verbondenheid en de illusie van onoverwinnelijkheid. Onze patiënten vertellen ons dat ook wel eens, dat het soms zo pijnlijk is om fantasieën van groot(s)heid los te laten en terug te keren tot de zo veel kalere, uitgebeende realiteit. De realiteit waarin het onbehagen en het gevoel van onveiligheid prevaleerden. De realiteit van het geslagen, mishandelde of verwaarloosde kind. Wie wil er in een dergelijke realiteit leven? En toch zijn er velen voor wie deze umwelt het leven van alledag is geweest.