Toen ik een kleine jongen was, legde mijn vader niet bepaald zijn oor aan mijn zieltje te luisteren. Een hengst voor je hersens…? Nee, voor m’n kop heeft ie me nooit geslagen. Wij hadden in mijn geboortehuis namelijk luiken voor de ramen die je uit de muur moest trekken en die over een railtje over de vensterbank liepen. Als de luiken teruggeschoven waren, was er een hinderlijke gleuf die werd opgevuld door een dikke lat. Deze kon je er aan een knopje uittrekken. Steeds als mijn vader kwaad op mij was, greep hij het latje uit de vensterbank, gelastte mij voorover te gaan staan of liggen, waarna hij het op een hengsten zette. Als hij doldriftig was, vergat hij soms het latje op de juiste manier vast te houden, zodat hij met het knopje op mijn billen sloeg. ‘Het knopje!!!,’ gilde ik dan, want dat deed onbedaarlijk zeer.