LIEVER EEN PLEEGGEZIN

Kent ze misschien iemand die haar kan brengen? Louise (20) weet niemand. Paniekerig is ze met haar baby Tony naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gelopen. Hij kreeg haast geen lucht, door een hevige astma-aanval. Maar ze moet bij de huisartsenpost zijn, en die is in het andere ziekenhuis, drie nachtelijke kilometers van verlaten voetbalvelden, flats en een park verderop. Haar portemonnee ligt thuis. Taxigeld voorschieten? Nee, dat doet het ziekenhuis niet, zegt de baliemedewerkster. Weet ze echt niemand? Haar vader? Al tien jaar dood. Haar moeder? Psychisch labiel, nauwelijks contact mee. Haar vriendinnen? Ook jong, en geen rijbewijs of auto. Omdat Louise thuis werd verwaarloosd, kozen haar jeugdzorgbegeleiders eerst voor een leefgroep en daarna voor een zelfstandig-wonentraject. Dat kon ze aan – ze zorgde in feite al sinds haar tiende voor zichzelf. Eenmaal jeugdzorgcliënt-af huurde ze op haar achttiende een flat. En werd onverwacht zwanger, van een jongen die het na de geboorte volledig liet afweten. …