Corticosteroïden die afgegeven worden tijdens stress binden aan twee receptoren in de hersenen: de mineralocorticoïd receptor (MR) en de glucocorticoïd receptor (GR). Hoewel de MR minder bekend is dan de GR, hebben baanbrekende studies in de afgelopen jaren aangetoond dat de MR essentieel is voor optimale adaptatie tijdens stress en het houden van veerkracht. (Pre)klinische studies suggereren dat de MR niet alleen de basale en stressgeïnduceerde HPA-as-activiteit beïnvloedt, maar ook hoe een stressvolle situatie wordt ingeschat en onthouden. Deze effecten worden gemedieerd door zowel de genomische als de niet-genomische MR en zijn ten minste gedeeltelijk geslachtsafhankelijk. Met name na blootstelling aan stress lijkt een hoge activiteit van de MR veerkracht te bevorderen. Dit betekent dat personen met een relatief lage MR-functionaliteit een verhoogde gevoeligheid voor stressgerelateerde depressieve klachten hebben. Daarnaast kan meer MR-activiteit een stressgerelateerde depressie voorkómen of omkeren. Ondanks het beperkte aantal klinische studies laten de bestaande studies zien dat de MR een belangrijke veerkrachtfactor vormt en een rol kan spelen bij de preventie en behandeling van stressgerelateerde psychiatrische stoornissen.