De thermometer wijst 40 graden aan. Ik leg mijn hand op Yaëls heup. Wat is ze warm! Ze heeft haar ogen dicht, maar niet helemaal, ze ademt zwaar. Haar adem ruikt naar aceton. 'Yaël, Yaël, word wakker, het is mama', zeg ik zachtjes. Geen reactie. Ik besluit de huisarts te bellen en zeg voor me uit: ik hang niet op voor ik de toezegging heb dat er een dokter komt. 'Yaël is al dagen ziek', vertel ik, 'maar nu is de koorts wel erg hoog en ze is ook niet meer echt aanspreekbaar.'
