Midlifecrisis

Ik begin het nu toch soms echt te merken dat ik geen 20 meer ben. Zo keek ik gisterenochtend in de spiegel en had ik het idee dat het me nu toch echt aan te zien is dat ik 51 jaar ben: mijn vergrijzing, verrimpeling, roestplekken en beginnende herfstwangen zijn niet meer te ontkennen. De lichamelijke neergang is ingezet, die is niet te stuiten, misschien hooguit een heel kleine beetje te vertragen. De zon, de regen en de tijd maken dat ik verbleek, doffer word en afbladder. Mijn lichaam heeft deuken, krassen, en littekens. Die lichamelijke erosie maakt dat ik me bewuster ben geworden van de eindigheid van mijn leven. Dat begon trouwens al eerder. Voordat ik 40 jaar was ‘kon er nog van alles gebeuren’: misschien emigreerden we nog wel naar Australië, of zou ik ontslag nemen en rentenieren in Indonesië, of zou ik hertrouwen, of zou ik gevraagd worden voor de reis naar Mars. Dat was een spannende tijd; niks lag nog vast. Maar nu is dat anders; het net sluit zich langzaam. De mogelijkheden worden één voor één weggestreept. De lichamelijke realiteit dringt zich op, het einde nadert en ik ga niet meer emigreren, ik blijf trouw aan mijn eveneens verouderende vrouw en de reis naar Mars is al bezet door 20-ers. …