Veel patiënten met een neurologische aandoening (multiple sclerose, parkinson, cerebrale parese et cetera), of een hersenbeschadiging (cva, trauma) leven gewoon thuis, al of niet na ziekenhuisopname of revalidatie, en natuurlijk kunnen dan problemen opduiken. Veel patiënten met hersenbeschadiging zeggen zelfs dat de problemen pas echt beginnen, wanneer ze weer thuis zijn en hun oorspronkelijke leven proberen op te pakken. Hulpverleners, onder wie thuiszorg, huisarts, fysiotherapeut en psycholoog, kunnen een rol spelen om deze problemen het hoofd te bieden. Het is goed om te beseffen dat in de instellingen slechts een beperkt deel van de revalidatie kan plaatsvinden: het functioneren binnen de eigen omgeving (thuis, wijk, familie, werk, et cetera) kan nauwelijks aan bod komen. Veel zal daarom juist in deze eigen context moeten gebeuren. Er bestaat een tendens — en daar zijn ook sterke argumenten voor — om meer revalidatieactiviteiten thuis te laten plaatsvinden: neurorevalidatie in de eerste lijn. Dit artikel geeft hiervoor een inhoudelijke onderbouwing. Het is opgebouwd uit twee delen (deel 1: ‘uitgangspunten’ treft u hier aan, deel 2: ‘interventie’ vindt u in Neuropraxis 2, 2008) en omvat drie paragrafen per deel. Aan het einde van iedere paragraaf geven we een voorbeeld van hoe men het betreffende onderwerp in eenvoudige bewoordingen aan de patiënt zou kunnen uitleggen.
Voor een uitgebreidere bespreking en documentatie wordt verwezen naar de boeken Neuropsychologie en Neurorevalidatie (Van Cranenburgh,
1999 en Van Cranenburgh
2004/2006).
