Nog geen kunstgebit

Afgelopen week had ik een goed gesprek met mijn nog jonge tandarts. Op mijn grapje dat ik mijn kist in hoopte te gaan met mijn eigen tanden, antwoordde hij tot mijn verrassing met een uitgebreid betoog over de risico’s die behoud van het oorspronkelijke gebit op hoge leeftijd met zich meebrengt. Wanneer je oud bent en afhankelijk wordt van anderen, gaat het reinigen van de tanden lang niet altijd van een leien dakje. ‘Er was geen tijd voor’ of ‘De bewoner wil het zelf niet’ hoor je dikwijls ter verklaring voor het gebrekkige gebitsonderhoud in de ouderenzorg. Vroeg of laat vraagt dat zijn tol in de vorm van ongemak en pijn. En die kunnen dan weer de verborgen oorzaak zijn van voortslepend, onbegrepen ‘probleemgedrag’. ‘Als u ouder wordt, is een kunstgebit met daarin uw naam zo slecht nog niet,’ concludeerde mijn tandarts. Ik kon zijn redernering volgen, maar het leek mij een wat al te rigoureuze oplossing, ik ben er dan meer een voorstander van om te zoeken naar hoe het beter kan met die mondverzorging. ‘Zoeken naar hoe het beter kan’ is ook de rode draad in dit nummer van DENKBEELD. Zo wijst Maritza Allewijn erop hoe belangrijk het is om verschijnselen van depressie te herkennen. Juist in de psychogeriatrie worden die anders geuit dan door jongeren of ouderen met lichamelijke problemen. In ‘Gedeprimeerd in de instelling’ zet ze uiteen hoe dat komt en geeft ze een plan van aanpak voor de praktijk. …