In 1989 kreeg de non-verbale leerstoornis,
Non-verbal Learning Disabilities (
nld), voor het eerst bekendheid door het onderzoek van de Canadese psycholoog Byron P. Rourke. Volgens hem is
nld een stoornis in de rechter hemisfeer, die wordt veroorzaakt door een tekort aan de zogenaamde witte stof (de lange gemyeliniseerde vezels) in de hersenen (
Rourke, 1989, Rourke, 1995, Rourke, 2002). Centraal kenmerk is dat personen met deze stoornis op het gebied van het praktisch inzichtelijk handelen gehandicapt zijn, terwijl hun verbale prestaties relatief sterk zijn. Er is sprake van een non-verbale leerstoornis indien er specifieke tekorten zijn op een drietal vaardigheidsgebieden: visueel-ruimtelijk, motorisch en sociaal-emotioneel (
Rourke 1989, 1995). De relatief sterke verbale vaardigheden overschaduwen het praktische onvermogen, met als gevolg dat door de omgeving vaak te hoge verwachtingen gesteld worden. In de praktijk blijkt dat het zelfstandig functioneren dermate problematisch kan zijn dat deze mensen niet op eigen benen kunnen staan. …