Bij patiënten met ongewild urineverlies moet in eerste instantie onderscheid gemaakt worden tussen de verschillende soorten ongewild urineverlies. De anamnese is hierbij het belangrijkste diagnosticum. Daarnaast moet een indruk worden verkregen van de ernst van het urineverlies en de gevolgen voor de patiënt. Bij urge-, stress- en gemengde incontinentie is verder aanvullend onderzoek meestal weinig zinvol. Bij ernstige vormen van stressincontinentie die niet reageren op conservatieve behandeling is verwijzing naar een uroloog of gynaecoloog aangewezen. Met behulp van urodynamisch onderzoek kan dan beoordeeld worden of operatief ingrijpen is geïndiceerd.
Bij reflex- en overloopincontinentie en bij incontinentie zonder duidelijke oorzaak bij mannen is het nuttig specialistisch onderzoek te verrichten naar een achterliggende oorzaak. Bij alle vormen van incontinentie moet rekening worden gehouden met factoren die het ongewild urineverlies kunnen bevorderen of zelfs veroorzaken zoals medicatie, motorische beperkingen en een urineweginfectie.