Evidence-based-(EB)-richtlijnen zijn niet meer weg te denken uit de medische praktijkbeoefening, maar steeds blijkt dat de navolging van de richtlijnen, ondanks veel inspanningen, een probleem is.
In deze bijdrage bespreken we beknopt de kritiek die is gegeven op de EB-richtlijnen en schetsen we de contouren van de GRADE-methodiek en van een nieuwe (derde) generatie richtlijnen.
De conclusie is dat de grenzen van de mogelijkheden van EB-richtlijnen zijn bereikt omdat deze onvoldoende tot geen recht doen aan de heterogeniteit van de praktijk en aan de diversiteit van de organisatorische verbanden waarin zorg wordt aangeboden.
De GRADE-methodiek biedt meer variatie in evidence en mogelijkheden tot aanpassing in een wisselende praktijk. De derde generatie richtlijnen kan worden getypeerd met de slogan ‘globalize the evidence and localize the decisions’ en geeft de professional op uitvoerend niveau een veel grotere rol bij de implementatie van nieuwe kennis en inzichten.