Open access is zo gek nog niet …

Sinds de eeuwwisseling is het een aantal jaren niet eenvoudig geweest om een interessant case report in een gerenommeerd urologisch tijdschrift geplaatst te krijgen. Redacties leken alleen nog oog te hebben voor zaken als impactscore en daardoor (mogelijk) internationaal aanzien. Tot overmaat van ramp werden in het laatste decennium de regels rond privacyschending van beschreven patiënten allengs strenger, waardoor het vrijwel onmogelijk was om zelfs een super leerzame casusbeschrijving geaccepteerd te krijgen in een in PubMed-geregisteerd tijdschrift. De afgelopen 3–4 jaar gloort er, zij het nog bescheiden, door de ontwikkeling van zogenaamde open access journals, weer enig licht aan de horizon. Zo heeft het gerenommeerde tijdschrift British Medical Journal (BMJ) een aantal open access satellieten geopend, waaronder BMJ Urology. Geen impact van enige omvang, maar wel genoteerd in PubMed onder de naam BMJ case reports, zodat iedere geïnteresseerde collega de casus onmiddellijk kan lezen. Bijkomend voordeel is dat inmiddels op deze wijze duizenden case reports uit alle specialismen zijn verzameld, waar ook weer een handige zoekmachine aan gekoppeld is. Mocht u te maken krijgen met die ene heel bijzondere casus, dan kan via deze zoekmachine wellicht een parallelle casus van elders in de wereld u verder helpen. U voelt mijn conclusie al aankomen: het is (zeer) zinvol om leerzame, maar zeldzame ziektebeelden toe te vertrouwen aan het papier …, zeker als een jonge collega daarmee de eerste schreden kan zetten op het pad van de ‘wetenschap’. …