Eind 2005 hebben diverse internationale gezondheidsinstanties gewaarschuwd tegen het gebruik van langwerkende bèta-2-adrenerge agonisten bij asthma bronchiale. Dit was gebaseerd op de uitkomsten van de Salmeterol Multicentre Asthma Research Trial (SMART), die in januari 2006 in het tijdschrift Chest verschenen. Het toevoegen van salmeterol aan de gebruikelijke medicatie bleek bij astmapatiënten het risico op ademhalingsgerelateerde sterfte en levensbedreigende episodes een weinig, maar significant, te verhogen. Onduidelijk is of gelijktijdige behandeling met inhalatiecorticosteroïden dit verhoogde risico kan voorkomen.
In de praktijk betekent dit dat de behandelend arts, indien de astma niet onder controle te krijgen is met lage tot gemiddelde doses inhalatiecorticosteroïden, eerst moet controleren wat de uitlokkende prikkels zijn en of de patiënt de medicatie in zijn toedieningsvorm ook volgens het voorschrift gebruikt. Vervolgens kunnen opties worden overwogen zoals het intensiveren van de anti-inflammatoire behandeling met fijner vernevelde inhalatiesteroïden of met leukotrieenreceptorantagonisten. Pas na deze overwegingen en eventuele aanpassingen kan de arts bij persisterende klachten overwegen een langwerkende bèta-2-agonist toe te voegen, eventueel in de vorm van een combinatiepreparaat met een inhalatiecorticosteroïd. In geval van een cardiale voorgeschiedenis is uiterste terughoudendheid geboden. Welke aanpak men ook kiest, de behandelaar moet alert zijn wanneer zich een ernstige astma-exacerbatie voordoet ondanks schijnbaar adequaat medicatiegebruik.
Patiënten die langwerkende bèta-2-agonisten gebruiken, moeten geïnstrueerd worden hun anti-inflammatoire medicatie goed te gebruiken en medische hulp te zoeken indien hun klachten persisteren of verergeren.
