Persoonlijk én wijs

Al heel lang vraag ik collega’s: ‘Naar wie zou jij toe gaan, als je zelf een probleem had? ’ Steevast wijzen we dezelfde personen aan, bij wie we wel of niet onze vraag zouden willen voorleggen. Waar duidt dat op? Zien of voelen we bij hulpverleners bijzondere eigenschappen, die we overigens maar moeilijk onder woorden kunnen brengen? Hebben zulke collega’s, behalve hun formele competenties, iets in huis dat hen van de rest onderscheidt? En hebben wij gelijk in onze keuze? Dat veronderstelt proefondervindelijk handelen en vergelijkend onderzoek. Bij je directe collega’s kom je daar zelf niet goed achter; je mag ze trouwens toch geen professionele hulp vragen. Maar het is wel mogelijk inzichtelijk te maken waarom onze keuzen zo overeenstemmen. Ik denk dat het te maken heeft met persoonlijke wijsheid – niet bij ons, maar wijsheid die we als zodanig herkennen bij een ander, in dit geval een hulpverlener. En cliënten ervaren dat denk ik ook zo, al hebben zij zelden de kans om echt te kiezen. …