Professionele pijn

Het is lang geleden dat ik voor het eerst werd geconfronteerd met suïcide bij jongeren. Aanvankelijk door hoe meer ervaren collega's hierover spraken. Zij noemden een poging tot zelfdoding een 'tentamen suïcide'. En zeiden dat het tentamen gehaald was, als de jongere daarbij was overleden. Die 'professionele' taal, dit jargon, paste op geen enkele manier bij wat ik voelde bij het idee dat jongeren waarmee ik dagelijks werkte suïcidale gedachten zouden hebben en dat ik, als een van hun hulpverleners, daarbij wellicht een belangrijke rol zou kunnen vervullen. Ik was niet naïef, ook niet als startende jeugdzorgwerker. Het was me duidelijk dat ik, of het team waarvan ik deel uitmaakte, niet altijd dat kon bieden wat een jongere écht hielp. Maar dan was er altijd het vertrouwen dat je op een ander moment, in een andere context, wél iets zou kunnen doen wat misschien tot verbetering zou leiden. Terwijl je bij suïcidaliteit elk woord en elke handeling volstrekt zorgvuldig moet wegen, omdat je het, dacht ik, maar één keer fout kunt doen. Ik bedacht dat ik suïcidale gedachten zou moeten kunnen signaleren. En niet alleen dat: ik zou ze ook op de juiste manier moeten kunnen bespreken. Natuurlijk voelde ik me gesteund door mijn team met meerdere ervaren behandelaars. Maar de verantwoordelijkheid die ik voelde was even groot als de onzekerheid en de angst om, op welke manier dan ook, tekort te schieten. …