Dit artikel gaat over de sterke nadruk die tegenwoordig in de forensische psychiatrie gelegd wordt op het voorkomen van delictrisico’s. De relatiedefinitie van de forensische instelling is gericht op controle van de patiënt. Omdat veel patiënten op een zelfde wijze de relatie met de behandelaars definiëren, wordt een machtsspel opgevoerd in plaats van een therapeutisch spel. De auteur betoogt dat deze nadruk een positieve en effectieve ontwikkeling van de behandelrelatie tussen behandelaar en vaak ernstig gestoorde forensische patiënten in de weg staat. In onderzoeken en ook in publicaties in de forensische psychiatrie wordt aan het indammen van risico’s veel meer aandacht besteed dan aan de behandeling. Op dit laatste gebied is samen optrekken als forensische instellingen van het grootste belang om tot effectieve integratieve behandelmethodieken en programma’s te komen. Onderlinge concurrentie houdt deze methodiekontwikkeling tegen. Tot slot wordt aangegeven hoe risicotaxatie op een goede manier in de behandeling kan worden ingezet.