‘Ria, een vrouw op hoge leeftijd, had nog plannen om te kamperen met haar nieuwe geliefde en schilderlessen te geven aan huis. Ook zou ze nog een familiedag organiseren. Ze had van alles verzameld om die dag compleet te verzorgen. Ze vertelde levendig over haar kinderen en kleinkinderen. In werkelijkheid had ze slecht contact met hen en waren zij al tientallen jaren niet meer bij haar thuis geweest. Dat was ook helemaal niet mogelijk, want haar huis stond vol spullen. Er stonden kasten vóór kasten, omdat ze anders haar spullen niet kwijt kon, en tafels óp tafels, omdat ze geen keuze kon maken welke ze wilde houden. Van de hoeveelheid aan spullen was ik niet van slag. Wat me raakte was dat ze op een luchtbed sliep in haar woonkamer, omdat haar bed in de slaapkamer niet meer bereikbaar was en dat ze douchte bij het zwembad, omdat ze haar badkamer als opslaghok gebruikte. Ik maakte me oprecht zorgen over haar zelfzorg en de hygiëne in huis. Het voelde als het juiste moment, want het zou onmenselijk zijn geweest haar nog langer in deze situatie te laten zitten.
Sociaal werkers vertellen over een cliënt die hen altijd is bij gebleven.
