Stoeien

“Toen ik in 1999 in dit ziekenhuis kwam werken, hadden de chirurgen al één grote gemeenschappelijke kamer. Dat was een bewuste keuze. Wanneer artsen een eigen kamer hebben, bestaat het gevaar dat ze zich daarin ook terugtrekken op momenten dat je beter open en mededeelzaam kunt zijn, in moeilijke situaties dus. Met onze ruime kamer willen wij een laagdrempelige overlegstructuur waarborgen en creëren we een transparante sfeer. We willen niet zozeer óver maar mèt elkaar praten. Het blijkt te werken; een meningsverschil of een lastige casus is meteen bij elk lid van de maatschap bekend en wordt daardoor gemakkelijker bespreekbaar. Twee jaar geleden zijn we verhuisd naar een nieuw gebouw. Bij de indeling ervan is rekening gehouden met onze voorkeur voor een ruime kamer. We zijn met z’n elven. Iedereen heeft zijn eigen bureau, er is een bankstel, een koelkast met wat frisdranken en een TV. Op mijn bureau heb ik foto’s van mijn kinderen. Anderen maken hun plek persoonlijk door eigen gadgets. In onze maatschap zitten momenteel alleen mannen. Dat heeft natuurlijk invloed op de sfeer. Er wordt tijdens een stoeipartij wel eens een collega over de bank getrokken. Die sfeer wordt anders als er een vrouw in de kamer is, bijvoorbeeld onze vrouwelijke waarneemster.” …