Van inspanning naar ontspanning tijdens lastige momenten met moeilijke mensen

Stilstaan voelt alleen als vastzitten als je vindt dat je verder moet. Dat is mijn professionele motto. Ik gebruik het wanneer er een patiënt tegenover me zit die duidelijk iets anders wil dan ik me had voorgenomen of dan dat wat de verwijzer bedoelde. Een situatie of iemand anders wordt moeilijk of lastig wanneer mijn verwachtingen over die situatie of die ander te hoog gespannen zijn. 'We gaan op weg naar verandering!', of 'Wat vorige hulpverleners niet lukte, ga ik nu wel doen', en 'Opgeven is geen optie!'. Drie keer hoogmoedige onzin. Want de patiënt heeft misschien hele goede motieven om stil te staan en niet verder te gaan. Misschien is niet bewegen wel de minst slechte optie. En waarom zou mij wel lukken wat collega's niet lukte? De kans is veel groter dat de patiënt op het ene moment veel meer veranderingsbereid is dan op het andere moment. En dat hij dan toevallig net bij mij zit op het moment dat hij aan het werk wil, komt echt niet door mij. En waarom zou iemand niet mogen opgeven? Soms kan het echt niet wat iemand wil. Bijvoorbeeld omdat de omgeving het onmogelijk maakt. …