Veranderen: waarom zou je?

Verpleegkundige Francien werkt nu een half jaar op de kinderafdeling van een ziekenhuis. Een keer per week is er teamoverleg met alle 8 verpleegkundigen. Francien is in eerste instantie dolblij met haar nieuwe werkplek. Ze wilde altijd al werken met kinderen. Maar gaandeweg vermindert haar enthousiasme danig. Francien volgt namelijk geregeld een bijscholingscursus, omdat ze het belangrijk vindt om bij te blijven. De dingen die ze daar leert, wil ze graag gebruiken om het werk op de afdeling soepeler te laten verlopen. Ze deed dan ook geregeld een voorstel tijdens het teamoverleg. In een cursus timemanagement had ze bijvoorbeeld geleerd dat het werken met een gezamenlijke checklist fl ink wat tijd kan besparen. Het leek haar een goed idee om op de afdeling ook daarmee te gaan werken, omdat ze soms merkte dat taken dubbel werden gedaan of juist werden vergeten. Iets anders dat ze voorstelde was om een bordje ‘niet storen’ op de deur van het kantoortje te hangen als iemand zich ergens op moest concentreren, zoals de administratie. Ook dat bespaarttijd, had ze geleerd. Maar elke keer als Francien een idee had, reageerden de teamleden afwijzend. Zo’n teamchecklist vond men overbodig: het ging zo toch ook goed? En dat bordje ‘niet storen’ was ronduit asociaal! Toen Francien voor de zoveelste keer een voorstel deed (voor een nieuw spel bedoeld om kinderen voor te bereiden op een operatie) en collega’s weer kribbig daarop reageerden, greep de teamleider in. Hij vond het een goed idee en, zo besliste hij, de komende maand zouden ze dat spel gaan uitproberen. Met tegenzin gingen haar collega’s ermee aan de slag. Francien merkte dat, als zij het spel deed met kinderen, de kinderen enthousiast waren en wisten wat hen te wachten stond bij de operatie. Maar haar collega’s klaagden erover. Ze vonden het maar niks en raffelden het spel af. Een maand later werd dan ook in het teamoverleg geconcludeerd dat het spel niet werkte. Weg ermee! Francien werd nu boos: ‘Jullie hebben het niet eens echt geprobeerd!’, riep ze uit, met de tranen in haar ogen. Niet lang daarna solliciteerde Francien, met pijn in het hart, op een vacature op een andere afdeling. ‘Zij was gewoon niet ons soort,’ zeiden de achterblijvers. ‘Waarom zou je dingen op zijn kop zetten als het goed loopt? Okë, soms zijn er problemen, maar is dat niet overal zo…..?’ …