Wat moet de huisarts daarmee?

Er ligt een al dan niet erfelijke aanleg ten grondslag aan stotteren. Als die er niet is, krijgt een kind het probleem ook niet. Is die aanleg er wel, dan hangt het van de omstandigheden af of het kind gaat of blijft stotteren. Ouders die zelf gestotterd hebben, hebben een kans van 25 procent op een stotterend kind, maar dat komt niet doordat het kind het van de ouder ‘overneemt’. De timing van de spraakbeweging, de afstemming van de vele betrokken kleine spiertjes en de ademhaling vormen een ingewikkeld mechanisme. Bij het zogenoemde ‘kernstotteren’ op jonge leeftijd is er hoorbaar iets mis in de timing van de spraakspieren. Het stotteren ontstaat als het kind de missers waarneemt en deze probeert te corrigeren. Het kind wil voorkomen dat hij fouten maakt en dat levert stress op. Bepaalde vormen van spreken zijn technisch gemakkelijker qua timing en dan treedt stotteren niet op; denk aan fluisteren, playbacken of tellen. …