Monoklonale antilichamen (mAb’s) kunnen worden gebruikt als biofarmaceutica (biologics) voor de behandeling van verschillende ziekten, uiteenlopend van oncologisch en ontstekinggerelateerde aandoeningen tot cardiovasculaire aandoeningen. Serumconcentraties biologics correleren met klinische effectiviteit, waardoor meten zinnig is in de kliniek; non-response en te lage concentraties zijn bijvoorbeeld een goede reden om na te denken over veranderen van behandeling. Er zijn echter vele meetmethoden beschikbaar met hun sterkten en zwakten ten aanzien van detectie en kwantificering. We bespreken verschillende technieken in deze overzichtsbijdrage.
Er ontstaan regelmatig antigeneesmiddel antilichamen (verder ADA (anti-drug antibodies) genoemd) tegen biologics, die soms van invloed zijn op de klinische werkzaamheid. Daarom is een nauwkeurige en betrouwbare detectie van ADA noodzakelijk. De binding van ADA hangt af van de affiniteit en aviditeit, wat het kwantificatieproces tot een uitdaging maakt. In dit overzicht wordt ingegaan op de voordelen en beperkingen van iedere methode voor het bepalen van biologic serumconcentraties en worden ADA-assays zorgvuldig met elkaar vergeleken.