Wervelfracturen komen bij kinderen relatief weinig voor. Door anatomische en biomechanische verschillen tussen kinderen en volwassenen verschillen de lokalisatie en de aard van het letsel tussen beide groepen. De meeste wervelfracturen treden op als gevolg van een verkeersongeval, een val van hoogte, een sportongeval of kindermishandeling. Bij de opvang van een kind dat wordt verdacht van een letsel van de wervelkolom, gelden dezelfde principes als voor een volwassene. Beeldvormende diagnostiek vindt plaats door middel van conventionele röntgendiagnostiek, computertomografie en/of magnetic resonance imaging. Wervelfracturen bij kinderen worden doorgaans hetzelfde behandeld als bij volwassenen. Ongecompliceerde stabiele fracturen zonder neurologische afwijkingen kunnen conservatief worden behandeld met bedrust gevolgd door houdingscorrectie met behulp van een orthese. De meeste instabiele fracturen zonder neurologische afwijkingen kunnen eveneens conservatief worden behandeld, maar met een langere periode bedrust. Indicaties voor chirurgische stabilisatie, eventueel in combinatie met decompressie van het spinale kanaal, betreffen letsels die niet kunnen worden gereduceerd en gestabiliseerd met conservatieve maatregelen en letsels met progressieve neurologische uitval. Gezien de sterke potentie tot remodellering bij kinderen met een wervelfractuur komt progressieve spinale deformiteit niet vaak voor, tenzij er sprake is van een luxatiefractuur of neurologische afwijkingen na het trauma. Letsel van de wervelkolom gaat vaak gepaard met schedel-hersenletsel, extremiteitenletsel en intrathoracaal en intra-abdominaal letsel, wat niet zelden de prognose van de patiënt bepaalt. Wij beschrijven vier kinderen met een of meer wervelfracturen die wij in ons ziekenhuis hebben behandeld. Tevens geven we een overzicht van de literatuur over fracturen van de thoracolumbale wervelkolom bij kinderen.
