De Duitse psycholoog en filosoof Wilhelm Wundt (1832-1920) staat bekend als een van de grondleggers van de moderne psychologie. Als een van de eerste vakgenoten noemde hij zichzelf 'psycholoog'. Wundt, vader van de experimentele psychologie, richtte in 1879 aan de Universiteit van Leipzig het eerste laboratorium voor psychologisch onderzoek op, waar men wilde aantonen wat het verband was tussen 'lijf' en 'ziel', volgens Wundt de centrale vraag in de psychologie. Dit instituut zette de psychologie voor het eerst op de kaart als een afzonderlijk vakgebied. Wundt beschouwde de psychologie als de basiswetenschap van de geest. Hij stond een logische benadering van de wetenschappelijke problemen voor. Hij verdedigde een psychofysisch parallellisme alsmede de theorie van de scheppende synthese, als tegenhanger van de associatiepsychologie. Belangrijke werken van Wundt zijn onder meer: 'Vorlesungen über die Menschen- und Tierseele' (1864), 'Philosophische Studien' (1883-1902), 'System der Philosophie' (1889), 'Völkerpsychologie' (1900-1920) en 'Physiologische Studien' (1906-1917). Wundt overleed in 1920 in Grossbothen, in de buurt van Leipzig.
Wilhelm Wundt met zijn collega's Friedrich Sander, Otto Klemm, Ottmar Dittrich, Wilhelm Wirth en assistent Hartmann (ca. 1908)
