‘Zorggebruikers hebben recht op de best mogelijke zorg’

Nog niet eens zo lang geleden moesten verpleegkundigen hun patiënten voorafgaand aan een operatie ontharen. In haren zitten veel bacteriën, die zouden maar infecties veroorzaken, zo was de achterliggende gedachte. Preoperatief scheren diende om wondinfecties na operaties te voorkomen. Er bestonden hele scheerschema's. Bij een liesbreuk operatie moest je de patiënt ontharen vanaf de knieën tot aan de nek. Er was discussie over of de achterkant van de patiënt ook onthaard moest worden. In sommige ziekenhuizen was dat het protocol, in andere niet, afhankelijk van waar de chirurg zijn opleiding had gehad. O wee als de chirurg bij de patiënt op de operatietafel nog een haartje vond! De patiënt werd teruggestuurd naar de afdeling, de verpleegkundige erbij geroepen, en schuldig begon die opnieuw. Het scheren op zich was al een kunst, als je het echt goed wilde doen deed je het met een kappersscheermes, warm water en scheerzeep. Scheren met een krabbertje mocht later ook. Het leverde genante situaties op. Als jonge leerling stond je over mannelijke geslachtsdelen gebogen om zorgvuldig te ontharen. Een enerverend, tijdrovend en inspannend werkje. En niemand keek naar het uiteindelijke effect van deze maatregel, niemand wist hoeveel wondinfecties er optraden na liesbreukoperaties. …