De kwetsbaarheid van pas doorgebroken gebitselementen is erg groot. Met name de fissuren in de occlusale vlakken van de blijvende molaren zijn een geijkte plaats voor het ontstaan van cariës. In mindere mate geldt dat voor de palatinale en buccale pits.
Ondanks de preventieve werking van grootschalig fluoridegebruik bestaat er behoefte aan extra maatregelen om het ontstaan van fissuurcariës tegen te gaan. De ontwikkeling van kunststof vullingen en de mogelijkheid van het hechten aan het glazuur door middel van de zuur-etstechniek hebben geleid tot het gebruik van ongevulde, dun vloeibare, duidelijk zichtbare en dus goed controleerbare fissuur-verzegelingslakken. Algemeen wordt hiervoor de Engelse term sealant gebruikt. Het indicatiegebied voor sealants is overwegend de 6-sen en 7-s, maar ook andere elementen komen soms in aanmerking. De materialen en hulpmiddelen die nodig zijn voor het vervaardigen van een goede sealant moeten aan bepaalde eisen voldoen. De behandelaar moet om ergonomische overwegingen in staat zijn om goed en vlot met indirect zicht te kunnen handelen. Dit geldt voor het gebruik van instrumenten en tevens voor het veilig kunnen gebruiken van hoekstukken in de mond.
De Nederlandse Vereniging voor Kindertandheelkunde heeft behandelprotocollen opgesteld voor het aanbrengen van sealants. Er wordt daarbij onderscheid gemaakt tussen verkleurde en niet-verkleurde fissuren. Wanneer blijkt dat reeds cariës aanwezig is op de bodem van de fissuur is het noodzakelijk een adhesieve vulling te vervaardigen. Enkele praktische tips worden gegeven die het correct vervaardigen van sealants in een ontspannen sfeer kunnen bevorderen.
