Waardevolle inzichten over gewenste zorg vinden meestal niet vanzelf hun weg naar de dagelijkse praktijk. Hierdoor wordt, veelal onbewust, optimale zorg onthouden aan patiënten. In dit hoofdstuk wordt een systematische aanpak uiteengezet om tot kwaliteitsverbetering te komen.
Het startpunt van kwaliteitsverbetering in de gezondheidszorg kunnen de ideeën of ervaringen zijn binnen de eigen werksetting over hoe de patiëntenzorg effectiever of doelmatiger kan. Daarnaast kan er buiten de eigen werksetting nieuwe wetenschappelijke informatie beschikbaar komen die erop wijst dat de zorg voor patiënten beter kan. Beide informatiebronnen kunnen een proces van verandering, ofwel kwaliteitsverbetering, in gang zetten. Om tot optimale implementatie van kwaliteitsverbetering te komen, is het belangrijk om stapsgewijs op geplande en systematische wijze verbeteringen door te voeren. Allereerst dient helder geformuleerd te worden wat ‘optimale zorg’ precies inhoudt (stap 1). Als men erin geslaagd is de optimale zorg te definiëren en een concreet voorstel voor verandering te formuleren, is een analyse van de huidige zorg de volgende belangrijke stap om te komen tot verbetering van de patiëntenzorg (stap 2). Vervolgens dient in kaart gebracht te worden waarom de huidige zorg eigenlijk is zoals die is en welke factoren van invloed zijn op het wel of niet toepassen van de optimale zorg (stap 3). Op geleide van deze informatie dient een passende verbeterstrategie ontwikkeld (stap 4), getest (stap 5) en geëvalueerd (stap 6) te worden. Deze aanpak van het implementeren van kwaliteitsverbetering in de zorg wordt uitgebreid beschreven in het boek Implementatie: effectieve verbetering van de patiëntenzorg van Grol en Wensing (2006).[1]
