Eigen standaard

Vandaag zie ik een verstandelijk beperkt meisje van een jaar of veertien. Ze komt voor de tweede keer, ze heeft nog altijd buikpijn. Haar moeder wijst erop dat ze nog niet menstrueert. Van – laten we haar Saskia noemen – begrijp ik dat ze gewoon buikpijn heeft, ergens in de onderbuik. Moeder vult haar aan en zegt dat de buikpijn sinds twee dagen (na het stoppen van laxantia) erger is geworden. Na het lichamelijk onderzoek ben ik nog niet veel verder dan het constateren van een gevoelige onderbuik. De vage antwoorden van Saskia helpen evenmin. Obstipatie, urineweginfectie, premenstruele pijn, toch appendicitis? Ik besluit wat handvatten te zoeken en ben dan ook benieuwd wat de standaard erover zegt. Terwijl ik zoek, realiseer ik me dat er geen NHG-Standaard Buikpijn is. Dat betekent dus: zelf alles op een rijtje zetten, alarmsymptomen filteren, diagnostiek overwegen en bedenken wanneer ik zo’n meisje zou verwijzen. De opties overwegend, besef ik des te meer hoe handig de standaarden zijn in gebruik. …