Antropologie heeft iets met verhalen. Verhalen zijn eigenlijk de basis van het antropologisch onderzoek. Geen wonder dat antropologen daarover veel hebben gepubliceerd. Theoretisch en methodologisch doet de antropologie er van alles mee. Men neemt aan dat verhalen iets te zeggen hebben over ervaringen, identiteit, sociale relaties en leefwereld. Antropologen veronderstellen dat het mogelijk is de ander te begrijpen door het verhaal als men zich ‘open’ opstelt, dat wil zeggen zonder vooroordelen. Tegelijkertijd zijn ze zich ervan bewust dat het verhaal een constructie is in een specifieke context en dat het verhaal eigenlijk gemaakt wordt samen met de luisteraar. Zo beschouwd is het verhaal een middel om de ander en onszelf beter te begrijpen. In dit hoofdstuk wil ik echter geen fenomenologische beschrijving geven van de leefwereld van ouderen, noch wil ik laten zien hoe cultuur in verhalen een rol speelt. Het gaat mij om de rol van verhalen in de ‘sociale arena’ van het leven van alledag van ouderen. In eerdere publicaties heb ik onderscheid gemaakt tussen het werk van cultuur en het werken met cultuur (Van Dongen, 2002, 2004). Om dat laatste gaat het nu.
