De diagnostiek bij de klacht kortademigheid heeft twee doelstellingen. Ten eerste is zij gericht op het in kaart brengen van de ernst van kortademigheid door de klacht te relateren aan (beperkingen in) fysieke activiteit. Het tweede doel is de oorzaak van de dyspneu vast te stellen, wat niet altijd even gemakkelijk is.
Spirometrisch onderzoek leidt bij verdenking op astma en COPD tot de definitieve diagnose. De diagnostiek van hartfalen is lastiger, omdat een gouden standaard ontbreekt. Het stellen van de diagnose gebeurt op basis van waarschijnlijkheid: de diagnose hartfalen wordt waarschijnlijker naarmate er meer afwijkende bevindingen zijn.[13] [C]
Vaak blijven meerdere diagnosen aannemelijk en aanwezig. Vergelijkend onderzoek, waarmee de waarden van symptomen en bevindingen als discriminerend tussen verschillende aandoeningen worden onderzocht, is schaars. De uitdaging voor de medicus practicus is om het één van het ander te onderscheiden of de aanwezigheid van meerdere diagnosen te bevestigen.