Het doel van het onderzoek was het klinische beloop van overspanning en verschillende klachten die de toestand van overspanning kenmerken, te beschrijven. Dit werd gedaan door middel van een longitudinaal, observationeel onderzoek bij patiënten die vanwege de ernst of complexiteit van werkgerelateerde overspanningsklachten zijn verwezen voor gespecialiseerde psychotherapeutische behandeling. De mate van overspanning, comorbiditeit, ziekteverzuim, therapeutische en demografische kenmerken zijn gemeten met gevalideerde vragenlijsten op vier momenten: voor, na, en 3 en 9 maanden na afronding van de behandeling. Op basis van de Overspanningsklachtenlijst werd de gemiddelde Overspanningsscore berekend en werden de individuele klachten ingedeeld in cognitieve en emotionele klachten, en moeheid. Referentiewaarden voor overspanning (OS = 1,7 (SD 0,7)) en moeheid (2,7 (SD 1,1)) werden verzameld in een werkende populatie.
Bij de 57 deelnemers werd met gemiddeld 7,5 behandelcontacten en een gemiddelde behandelduur van 6 maanden een significante daling van de OS-score bereikt van 3,4 (SD 0,6) voor intake naar 2,0 (SD 0,8) bij afronding van behandeling. Daarna nam het klachtenniveau toe tot 2,3 (SD 1,0) bij 9 maanden follow-up. De OS-score was op elk meetmoment significant hoger dan in de referentiegroep. De cognitieve en emotionele klachten daalden gelijkelijk, met een significante daling tijdens het behandeltraject. Moeheid nam aanvankelijk significant af, maar steeg daarna, met name bij mensen die ook hoog scoorden op de BDI, tot een significant hoger niveau vergeleken met de referentiegroep.
